zondag 8 januari 2017

213 Gelukkig





Gelukkig

De eerste week van het nieuwe jaar, ik begon eraan met een gevoel van, gelukkig een nieuw jaar en dat gelukkig kun je op verschillende manieren uitleggen.

Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Het werd een pracht week met de zon in huis had ik mij geen mooier begin kunnen bedenken. Ik hunker altijd naar de lente en inmiddels heb ik er een traditie van gemaakt om het jaar te beginnen met een lentegroet. Wat mij heerlijke momenten en blije gezichten oplevert en dat begon al op nieuwjaarsdag.

Ik startte de week met het aftuigen van de kerstboom en dat ging niet zonder scherven gepaard. Maar scherven brengen geluk, de moed zonk mij niet in de schoenen. De zon scheen er kon mij niets gebeuren, er was mij zoveel geluk toegewenst..






Bij het maken van mijn collages kom ik regelmatig oude foto’s tegen die herinneringen oproepen o.a. aan decemberdagen uit mijn jeugd. Zwart-wit foto’s met kleurige herinneringen aan mooie tijden.

Mensen verlies je in je leven, maar in je hart draag je herinneringen een leven lang mee.

Ik was nog heel jong toen wij van Spangen naar Rotterdam- West verhuisde (1953). Van die verhuizing weet ik niet veel meer, maar ik heb mooie herinneringen aan mijn jeugd in het oude westen.

Naast ons woonde een gezin met twee kinderen, een jongen en een meisje. De jongen was één jaar jonger dan ik en het meisje was nog jonger. Het meisje en ik hadden dezelfde voornaam. Verwarrend en dus werd dat al snel grote El en kleine El. De jongen, Johnny en ik waren onafscheidelijk. Waar ik ging, ging Johnny en andersom. De moeders werden vriendinnen en deelde lief en leed en zo kwam ook “Tante” Annie (de moeder van Johnny) in mijn leven. Elke dag waren we samen, op maandag als het wasdag was, werd er op zolder gewassen door de moeders. De ramen stonden dan open en Johnny en ik speelden dan in de dakgoot tussen de daken.






In 1958 verhuisden wij van Rotterdam- West naar Pendrecht (klik) een nieuwbouwwijk, een moderne wijk met woningen die met het oog op de toekomst werden gebouwd.

Ik was zes jaar en moest nieuwe vriendinnetjes en vriendjes maken op school en dat valt niet altijd mee. Maar gelukkig verhuisden niet veel later ook de ouders van Johnny en kleine El naar een woning, twee straten bij ons vandaan. De vriendschap floreerde tussen de beide gezinnen en er werd veel ondernomen. Ook de feestdagen werden samen gevierd.

We groeiden samen op van kleuter tot puber en later tot jongvolwassene. We gingen elk ons eigen weg. Johnny vond zijn lief en emigreerde naar Nieuw-Zeeland en ik ging het huis uit. Maar de vriendschap tussen de moeders, onze ouders bleef bestaan.  






Toen mijn ouders verhuisden naar een andere woonplaats, werd de vriendschap minder hecht. En in elk leven komen hoogte- en diepte punten voor en toen bij ons het noodweer toesloeg raakte de vriendschap echt in het slob. Pas jaren later bleek dat beide gezinnen in die tijd door hele diepe dalen waren gegaan. Maar toen was het al te laat, de hechte vriendschap was verdwenen.

In elk mensenleven komen rimpelingen voor, waardoor die precies ontstaan is achteraf niet te achterhalen. Ook in de natuur ontstaan rimpelingen, maar gek genoeg zoeken we daar geen verklaring voor.

Toen mijn vader in 2006 was overleden, kwam ik zelf in zwaar weer terecht en ik raakte mezelf totaal kwijt. Het duurde heel lang voor ik enigszins mijzelf weer was, ik moest uit mijn cocon kruipen en dat koste behoorlijk wat energie. Mooie herinneringen zijn mij toen tot steun geweest en er kwam een moment dat ik met mijn moeder begon over die vriendschap van haar en “tante Annie”.

Elk jaar werd door de beide “vriendinnen” nog een kerstkaart over en weer gestuurd, maar daar bleef het bij.






We wisten dat haar man en dochter waren overleden, bij beide uitvaartdiensten waren we aanwezig geweest. Daar zag ik ook Johnny terug, hij was gescheiden en daarna weer gelukkig getrouwd. Hij woonde toen nog steeds in Christchurch in Nieuw-Zeeland.

De jaren volgden elkaar op en verstreken, foto’s houden de herinneringen levendig. Regelmatig kwam ik de oude zwart-wit foto’s tegen van de jaarwisselingen uit mijn jeugd. Een mooi boek wil je uitlezen, je wil weten hoe het uiteindelijk met de hoofdpersonen is gelopen en dat gevoel had ik steeds als ik die foto’s tegenkwam.

Nadat ik met mijn moeder een gesprek had over die vriendschap van toen, bleek dat zij ook haar vragen had. Op een dag zijn we samen bij “Tante” Annie op bezoek gegaan. De twee oude dames van 80+ zaten tegenover elkaar, ieder met hun eigen verhaal, te praten over wat er was gebeurd door de jaren. De spanning was te snijden en ik zat er even ongemakkelijk bij, de chemie was weg.Wat ik gehoopt had gebeurde niet, de vriendschap van vroeger was niet meer te bespeuren, het vuur kon niet meer worden aangewakkerd. Jammer, maar ik was wel blij dat ik het had geprobeerd.  






Toen mijn moeder was overleden stuurde ik “Tante” Annie een kaart en ik ontving een kaart terug. Tijd moest het verlies van mijn moeder dragelijk maken en vorig jaar ben ik met de feestdagen op reis gegaan, ik had tijd nodig voor mijzelf. Toen ik de afgelopen feestdagen mijn kaarten verstuurde, ging er ook een kaart naar “Tante” Annie. Ze was inmiddels 87 jaar, ik wist niet of ze er nog was of hoe het met haar was. Maar gelukkig ontving ik een kaart terug, handgeschreven met de groetjes van “Tante” Annie.

Met dat teken van leven stond mijn besluit vast, ik zou in de eerste week van januari onverwachts een lentegroet brengen, ook al wist ik niet wat mij te wachten stond.

De zon scheen op die eerste woensdag in januari en met mijn hyacinten naast mij reed ik de wijk Pendrecht binnen en de straat waar ik was opgegroeid. Onze flat stond er nog, maar verder stonden er veelal nieuwbouwwoningen. De straatnamen herkende ik nog en niet veel later stond ik gespannen voor haar deur, ik belde aan en noemde mijn naam. Ze woonde op de 8e en haar deur stond al open en met verbazing hoorde ik haar zeggen: Ik moest gisteren nog aan je denken.

Ik werd met open armen ontvangen, het werd een warme ontmoeting en ik vertelde haar wat er in die laatste weken van mijn moeders leven was gebeurd. We haalden mooie dierbare herinneringen op, maar hadden het ook over de kloof die was ontstaan. Zwaar weer hebben diepe rimpels achtergelaten in het leven van beide vrouwen en dat had sporen nagelaten. Verwijten waren er niet, het is gegaan zoals het gegaan is en daar is geen verklaring voor.






Elke zondag belt ze met Johnny in Nieuw- Zeeland, omdat er naartoe reizen voor haar niet meer mogelijk is en met internet heeft zij geen ervaring. Hij is na die laatste aardbeving in Christchurch naar het binnenland verhuisd en is nog steeds gelukkig met zijn vrouw. Haar dochter, kleine El is overleden, maar haar kleindochter heeft inmiddels twee zoontjes, vertelde ze mij trots en samen bekeken we de foto’s.

Ik zag de moeder van Johnny terug in de rimpels van haar lachende gezicht en bij het afscheid nemen heb ik haar in een innige omhelzing beloofd om terug te komen en die belofte ga ik waarmaken.

Ik sliep die nacht slecht, ik had zoveel te overdenken en toen ik wakker werd scheen de zon door de ramen. Mijn nieuwe wandelschoenen stonden te trappelen van ongeduld. Ik had behoefte aan een strandwandeling, de koude wind en een lange wandeling zou al mijn diepe gedachtes verzachten. 

Toen ik thuis kwam lag er een verrassing in mijn postbus, een prent wegens crimineel gedrag. Ik had wel zeven kilometer te hard gereden en dat mag niet. De eerste rimpel van dit jaar is nu al een feit.

Elk leven bestaat uit ups en downs, dat zijn de rimpels van het leven en die moet je niet wegstoppen, gladstrijken of gladspuiten. Draag ze met trots, want elke rimpel is uniek. We dragen elk onze eigen herinneringen met ons mee, als een prachtig levensverhaal. Maar het is net als het lezen van een mooi boek, jaren later ken je alleen de grote lijnen en die warme herinneringen heb je in je hart gesloten.

Wat is het jaar mooi begonnen, een begin om nooit te vergeten.


Doordenker:

Wat je in je hart bewaard raak je nooit meer kwijt.






In het Spotlight:



Ja, je leest het goed en het zal je verbazen wat er te zien is. In het Natuurhistorisch museum in Rotterdam is een tentoonstelling ingericht met dode dieren met een verhaal. Je vindt er onder anderen de Domino-mus, de Tweede kamer- muis en nieuw in de collectie is de Verslikvis. Het maakt mij nieuwsgierig en het lijkt mij een mooie gelegenheid om een bezoekje te brengen dit museum, dat al in 1927 is opgericht.


Een mooie stevige wandeling maken door de natuur in de Voornes Duin is een aanrader. Op de site van Natuurmonumenten vindt je genoeg tips en routes en dus tijd om de wandelschoenen aan te doen en erop uit te trekken. Starten kan op verschillende plaatsen.

Mijn voorkeur is starten bij restaurant Aan Zee (klik) , dat tevens een boeiend project is om te bezoeken. Het restaurant is volledig gebouwd met natuurlijke en duurzame materialen. Neem een kijkje op het dak en de uitkijktoren, daar vindt je het hele verhaal van dit mooie project aan zee.






 Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

9 opmerkingen:

  1. Wat een ontroerend persoonlijk verhaal.
    Dank voor het delen, je hebt er weer mooie foto's bij gemaakt.
    Heb vertrouwen in het leven.
    Met warme groet Manon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een ontroerende overpeinzing. Groetjes Hetty

    BeantwoordenVerwijderen
  3. wat een prachtig verhaal en wat een mooi begin van het nieuwe jaar !

    lieve groet, Marja

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jammer dat het niet lukte de sfeer van vroeger terug te krijgen tussen die twee oude dames. Er zal te veel 'oud zeer' gezeten hebben.
    Moedig dat je onlangs alsnog bij tante Annie op bezoek geweest bent en ook fijn dat ze je zo warm ontvangen heeft.
    Fijne week!
    Hartelijke groet

    ivysdoenenlaten.blogspot.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een bijzonder verhaal Elly en wat fijn dat je deed wat je hart je ingaf en je bij tante Annie langs ging. En inderdaad het leven gaat zoals het gaat, met ups en downs en je hebt het niet altijd in de hand. Maar zo'n mooie jeugdherinnering moet je koesteren.
    Je strandwandeling was ook mooi aan je foto's te zien, we zijn ook eens bij 'aan zee' geweest en vonden het een bijzondere plek waar je heeeerlijk kunt lunchen:) Fijne week weer!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ik voel mijn keel dichtknijpen,
    zo gaat dat in het leven hé elly, maar iets wat echt is gaat nooit meer over, duidelijk dat de liefde tussen tante annie en jou echt is,
    mooi,
    ga maar lekker wandelen, lucht je hart en hoofd, laat de wind je zorgen meenemen, gelukkig woon je dicht bij het strand, dat maakt het leven een feestje.. ik heb dokter woud :-)

    lieve groet,
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een prachtige aaneenschakeling van oud naar nieuw. Je hele verhaal past daar bij. Rijk leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dat is inderdaad een mooi begin van 2017! En dat het niet meer is gelukt om de band van vroeger op te pikken...dat gaat soms zo. Mensen veranderen en soms zijn dingen ook gewoon klaar. Zonder ruzie of zo maar dan stopt het gewoon. Ik heb ook die ervaring. Ook kreeg een bekeuring...na aftrek had ik 5 kilometer te hard gereden...boef!! ;) Toch 42 euro...dure kilometers. Nou ja...kunnen ze weer een extra kop koffie voor gaan drinken ;) Lieve groet Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Leuk verhaal El! En ook een leuke blog heb je!!!
    Groetjes Jolanta

    BeantwoordenVerwijderen