207 Regenboog

Linksboven: Landschap met regenboog - Pieter Paul Rubens (1638)

Regenboog

Mijn week had weer alle kleuren van de regenboog met o.a. een etentje, een uitje, een afgebroken sleutel, ziekenbezoek en een rouwbericht. En als ik dan aan het eind van de week achterom kijk, dan blik ik met verbazing terug. Wat gaan er veel emoties in een week.

Al jaren ondersteun ik de Cliniclowns en deze week vond ik het blad: Lach!, in mijn brievenbus. Een blad met een update over het werk van de Cliniclowns, wat cijfers en de nieuwtjes. De verhalen over het werk dat de Cliniclowns verrichten, ontroeren mij altijd en ik ben er ook stellig van overtuigd dat zij met hun liefde en humor, zware tijden lichter maken en daarmee een bijdrage leveren aan een genezingsproces.

Melia, de Paternosterboom, uit de stenen van de vrucht worden rozekranzen gemaakt

Op de achterpagina van het blad lees ik altijd met enige jaloezie het persoonlijke verhaal van een Cliniclown, deze keer het verhaal van Piek. Ik schrijf met enige jaloezie, omdat het ooit mijn droom was om Cliniclown te worden. Maar dat was en is nog steeds niet zo eenvoudig en bovendien zijn er heel veel mensen die dat ook graag willen en zijn er erg weinig vacatures. Inmiddels heb ik de wens om Cliniclown te worden laten varen en ook al draag ik geen rode neus, ik blijf met een dunne rode lijn als donateur een beetje verbonden aan het mooie werk dat de Cliniclowns verrichten.

Dat een beetje aandacht, een luisterend oor, een lief woord en een glimlach, een pleister op de wonde kunnen zijn, ondervond ik deze week toen ik een eenzame oude man een bezoekje bracht en daar had ik geen clownspak bij nodig.

December is in aantocht

Bijna vijf jaar geleden, in de lift van de flat waar mijn moeder woonde hing een briefje: Kan iemand ons helpen om een bewonersblad op te zetten. Ik reageerde, het is immers altijd mooi om een goed doel in je leven te hebben. Ik maakte een afspraak en werd met open armen ontvangen. Niet dat ik nou zo’n “whizzkid” ben, maar vergeleken met 80+ers lijkt het er wel op. Sindsdien, al bijna vijf jaar, verzorg ik voor de oudjes een bewonersblad. Zij leveren kopij aan, hoewel dat minimaal is en ik verzorg de lay-out en vul de pagina’s aan met mijn eigen inbreng. Als ik het boekje klaar heb, print ik een exemplaar uit en een aantal bewoners maken daar met elkaar een boekje van.

Toen mijn moeder was overleden dachten de oudjes dat ik zou stoppen met mijn hulp, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb een plekje in veel harten en word nog steeds met open armen ontvangen als ik mijn neus laat zien,

Bejaardencentrum in Andalusië

Zo leerde ik ook de oude meubelmaker kennen, een rijzige man met prachtige verhalen over zijn vak. Maar met mijn luisterend oor hoor ik ook persoonlijke verhalen, zijn spijt, zijn verdriet en zijn eenzaamheid. Ik hoorde de afgelopen week dat het niet goed ging met de meubelmaker en ik bracht hem een bezoekje. Het duurde even voor de deur voorzichtig openging, ik schrok van de eerste aanblik. Het zonnetje was uit hem verdwenen, hij was somber.

Hij is niet eenzaam in zijn woonomgeving, omdat hij graag iets organiseert en hij speelt graag een spelletje kaart met zijn medebewoners. Maar dat is op slag veranderd doordat hij niet lekker in zijn vel zit en alleen in huis zit in een donker wolk. Terwijl hij zich beroerd voelt zit hij ermee dat mensen mopperen, omdat hij er niet is om te kaarten.

Het is maar een voorbeeld en ik weet dat hij niet de enige is, die eenzaam thuis zit in zwaar weer. Er wordt wat gemopperd, maar gaat dat mopperen niet veel meer over eigen belang. Iemand valt weg bij het kaarten en dus kan “ik” niet spelen.

Rotterdamse Oogstmarkt

Er wordt wat af geschreeuwd in de wereld en daarbij gaat het hoofdzakelijk om eigen belang. Respect, empathie of anders gezegd, inlevingsvermogen lijkt bijna verdwenen uit de maatschappij. Wederzijds begrip is ver te zoeken en het uiteindelijke resultaat is haat, verharding en eenzaamheid. Waar moet dat naartoe…

Ik maak me daar weleens zorgen om, hoewel ik het tij in mijn eentje niet kan keren.

Het mooie aan het werk van de Cliniclowns is dat er met aandacht, liefde en zachte hand verlichting wordt gebracht en een glimlach kan veel veranderen als het even tegen zit. Een Cliniclown kan geen ziektes genezen, maar kan wel de pijn verzachten.

Delicatessen uit de regio

Ik luisterde naar de oude meubelmaker, die mij de verhalen vertelde over zijn kinderen, zijn huwelijken en wat er allemaal mis is gegaan. Verhalen die hij mij al vaker had verteld, maar ik liet hem uitpraten. Hij mist zijn kinderen, die hem zelden bezoeken en hij voelt zich schuldig. Maar hij mist ook zijn broer en zus die nog in leven zijn. Wat een eenzaamheid, je hebt kinderen en familie en toch…

Zijn somber zijn, vervaagde enigszins tijdens ons gesprek en er verscheen zelfs een glimlach. Nadat ik afscheid nam, voelde ik mij enigszins een Cliniclown zonder kleurig pak. En terwijl ik naar huis liep dacht ik: Ik heb mijn regenboog achtergelaten in zijn donkere wolk.

Een mens die terugkijkt op zijn leven ziet fouten, maar daar kun je niets aan veranderen. Er zit geen resetfunctie in het menselijk brein en dat wordt vaak vergeten. Wat ook vergeten is, dat mensen in staat zijn te vergeven. Maar ook vergeven lijkt uit het menselijk brein te zijn gewist. Is het niet verschrikkelijk dat er programma’s zijn zoals het Familiediner, omdat mensen zelf niet in staat zijn om fouten te vergeven? Fouten worden gemaakt, dat kun je niet altijd voorkomen. Vaak is zelfs vergeten wat eigenlijk de oorzaak is van al die boosheid.

Kijk eens in de spiegel, ben jij perfect?

Over de drempels in een mensenleven stapt niet iedereen hetzelfde. Maar met de hakken in het zand, blijft de bittere nasmaak hangen en daar wordt niemand beter van. Er is een regenboog aan mogelijkheden om een bittere smaak te verzachten, zoetstof genoeg ook zonder Bert van Leeuwen (Familiediner). Een fout toegeven siert, sorry zeggen is mooi, maar pas als je kunt vergeven wordt alles anders.

Empathie, inlevingsvermogen en vergeven zou een mooi vak op school kunnen zijn, want jong geleerd is oud gedaan. Mijn fantasie slaat op hol, maar ik blijf hopen op meer respect en begrip voor onze medemensen.

Een mensenleven duurt niet eeuwig, maar eenzaam oud worden lijkt eeuwig te duren. 

Ik zou het liefst een regenboog in elke donkere wolk achterlaten, want mijn hart klopt als dat van een Cliniclown, maar dat blijft hoogstwaarschijnlijk een illusie.

Hoe groot is jouw vergevingsgezindheid?

Doordenker:

Probeer een regenboog in iemands wolk te zijn.

Al is het vijf voor twaalf, vergeven kan altijd

In het Spotlight:

Cliniclowns (klik) 

Je kunt natuurlijk donateur worden van de Cliniclowns. Maar als je dat niet wil, kun je ze ook ondersteunen door in de Cliniclown-shop (klik) Sint- of Kerstcadeautjes te bestellen.

Wintermarkt (klik) 

Op 10 december organiseert zorgboerderij De Buytenhof in Rhoon een wintermarkt. Natuurlijk kun je daar lekkere biologische producten kopen of je kerstpakket bestellen. Binnen bij de houtkachel kun je je warmen en genieten van een koffie of thee met wat lekkers of een bijzondere boerenboterham.

Oogstmarkt Rotterdam (klik) 

De lekkerste producten uit de regio vindt je op de Rotterdamse Oogstmarkt en net voor de feestdagen worden de laatste Oogstmarkten van dit jaar georganiseerd. Op 3 en 17 december 2016 op het Noordplein in Rotterdam. Ga de sfeer eens proeven en ik weet zeker dat je verrast zal zijn.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

206 Vergeten

Rozengeur en appeltaart

Vergeten

Op zondagavond kijk ik meestal wat er voor de komende week in mijn agenda staat en dat was behoorlijk wat voor de afgelopen week.

De week begon met werken en zou ook weer met werken eindigen. Daar tussenin o.a. zwemmen voor het op peil houden van mijn conditie en het bakken van een appeltaart, voor het op peil houden van mijn gewicht. Dat laatste is natuurlijk een pijnlijk grapje, maar een dosis zelfspot kan nooit kwaad.

Ik vind iets bakken en lekker koken altijd erg leuk, maar een taart bakken voor mijzelf doe ik eigenlijk nooit. Daardoor ben ik ook zo’n beetje vergeten hoe dat ook al weer ging. Maar nu heel Holland bakt, gaat er ook bij mij weer wat kriebelen en twee maanden geleden bakte ik een appeltaart om mee te nemen op familiebezoek. Ik gebruikte kant en klaar havermout-appeltaartmix, dat is lekker snel klaar dacht ik. Maar het werd een fiasco, het was een wat ingestort exemplaar die qua smaak heerlijk was, maar er niet uitzag.

Een bakkie troost met liefde

Toen ik een week of twee geleden met nichten en neven een afspraak maakte, beloofde ik opnieuw een appeltaart te maken. Ik ging voor de herkansing, deze keer mocht er niets aan mankeren.

Ik heb het kokkerellen van huis uit meegekregen, mijn moeder kookte en bakte altijd met veel plezier. Het Margriet-kookboek was haar keukenbijbel en als zij in de keuken stond, zat ik als klein meisje (dat nog niet kon lezen) altijd met het kookboek op schoot de plaatjes te bekijken. Dat jaren vijftig kookboek staat nu in mijn kast en als ik het boek opensla komen de herinneringen boven. De handgeschreven briefjes met recepten van mijn moeder die los in het boek liggen ontroeren mij telkens weer.

Alsof het zo moest zijn kwam ik overal in de bladen recepten tegen van appeltaarten. Ik zou deze keer een traditionele appeltaart maken en daar mijn eigen favoriete kruiden in verwerken. Ik bestudeerde elk recept en uiteindelijk pakte ik ook het oude Margriet kookboek erbij, er viel een briefje uit, mijn moeder schreef: 100 gram boter, 75 gram suiker, 1 pakje vanillesuiker, 150 gram bloem en daaronder stond: Appeltaart.

Custard experiment met vanille, pruimen, muesli en chocolade

Ik vergeleek haar recept met wat andere recepten en kwam tot de conclusie dat mijn moeder met haar recept wel een heel klein appeltaartje maakte. Maar het was een mooi basisrecept, een mooi uitgangspunt.

Wat ik ook in oude recepten tegenkwam was Custard (klik), een wat vergeten product dat nog steeds in de supermarkt te koop is. Een tijdje geleden zag ik het bij toeval staan in de buurtsuper die op de kleintjes let. Het koste nog geen veertig cent, ik nam een pak mee naar huis om te experimenteren. Mijn moeder maakte daar vroeger de lekkerste dessert mee in combinatie met zelfgemaakte karamel of koffie-extract. Maar je kunt custard ook in gebak verwerken.

Custardpoeder werd in 1837 ontwikkeld door de Brit Alfred Bird, wiens vrouw allergisch was voor eieren. In Engeland is het poeder nog steeds bekend met de naam “Bird’s Custard”.

Ouderwets wordt nieuwerwets

Vergeten producten zijn helemaal in. Enige tijd geleden las ik een artikel over Baking-soda (klik). Ik had het in de kaasspeciaalzaak zien staan en de kaasdame sprak er heel enthousiast over, het was een must in de keuken en je kon er van alles mee doen. Ik kocht het niet, maar ik ging wel even googelen en ik kreeg, zoals je dat op z’n Rotterdams zegt, ogen als schoteltjes. Het was werkelijk overal voor te gebruiken, in de keuken, in het huishouden en voor de persoonlijke verzorging. Ik kocht bij mijn volgende bezoek aan de kaaswinkel een pakje en zag vorige week dat het nu ook bij de buurtsuper die op die op de kleintjes in het schap staat.

Baking-soda is een minerale stof die van nature voorkomt in gesteenten. Het werd al in de 18^e eeuw gebruikt voor het rijzen van deeg en beslag.

Achteraf bedacht ik aan mijn Oma die altijd zuiveringszout/ maagzout in huis had en ik besef nu dat dat ook Baking-soda moet zijn geweest.

Het boek, het briefje en appeltaart a la Happy Earl Grey

De afgelopen week bakte ik de appeltaart, waar ik de afgelopen weken een studie van had gemaakt en al zeg ik het zelf het was een winnend exemplaar. Bij Janny en Robért had ik zeker geen flater geslagen. Ik meld mij niet direct aan voor de volgende competitie van Heel Holland Bakt, maar geef met alle plezier mijn bakgeheim prijs.

Appeltaart a la Happy Earl Grey

Springvorm (24 of 28 cm)

Bakpapier

300 gram bloem

100 gram fijne kristalsuiker

200 gram koude roomboter

1 ei, opgeklopt

Snufje zout

Voor de vulling:

1 kilo Elstar

40 gram rietsuiker

1 zakje vanillesuiker

100 gram rozijnen

2 eetlepels Custard

4 theelepels Kaneel

½ theelepel Kardemom

Gembersiroop

Rum

Amandelspijs (op kamertemperatuur)

2 eetlepels Abrikozenjam

Bekleed de bodem van de springvorm met bakpapier en vet de hele springvorm in met het restje roomboter. Meng in een kom de bloem, de kristalsuiker, een snufje zout en de in kleine blokjes gesneden harde roomboter tot een kruimelig mengsel. Voeg de helft van het eimengsel toe en kneed alles met koele handen tot een samenhangend deeg. 

Laat de bal deeg in de koelkast rusten.

Wel de rozijnen 15 minuten in, half rum (40%) en half lauw water (gebruik bij minder sterke rum geen water). Schil ondertussen de appelen en snij deze in dunnen partjes. Schep in een kom de appelpartjes, de rietsuiker, vanillesuiker, kaneel, kardemom, een scheutje gembersiroop, Custard en de gewelde en uitgelekte rozijnen door elkaar.

Haal het deeg uit de koeler, kneed het kort soepel en rol ongeveer ¾ van het deeg uit op een met bloem bestoven blad. Druk met de springvorm de rond bodem eruit en bekleed de springvorm ermee, bekleed met de rest van het deeg de rand van de vorm. Verkruimel het amandelspijs over de bodem en strijk het glad met de achterkant van een natte lepel tot een dun laagje. 

Verwarm ondertussen de oven op 175°graden voor.

Vul de taart met het appelmengsel verdeel alles zo gelijk mogelijk. Rol het overgebleven deeg uit en snij er reepjes van of maak er rolletjes van die je plat drukt. Leg de reepjes in een ruitvorm op de taart en druk de uiteinden vast in de deegrand.

Bestrijk de deegrand en het ruitmotief met het resterende eimengsel.

Bak de taart in het midden van de oven in ongeveer 60 minuten goudbruin en gaar. Vermeng de Abrikozenjam met een eetlepel heet water en bestrijd de appeltaart ermee zodra deze uit de oven komt. Laat de appeltaart afkoelen, maar verwijder pas na een minuut of 10 de rand van de springvorm.

Een toefje slagroom maakt deze appeltaart natuurlijk helemaal compleet.

Koekje van eigen deeg

Ik ben nog steeds blij met de oude kookbijbel van mijn moeder. Hoewel de recepten in het oude Margriet Kookboek wat verouderd zijn en er geen temperaturen staan vermeld bij de recepten, maar er gesproken wordt over o.a. matige hitte. De ovens die wij tegenwoordig gebruiken werken veel geavanceerder dan toen.

De tekeningen en foto’s uit het rood linnen Margriet Kookboek, brengen mij altijd even terug naar mijn jeugd als ik het doorblader en het huis naar versgebakken appeltaart ruikt.

Ook oude appelrassen winnen terein

Jeugdsentiment, ik denk dat het met het klimmen der jaren groeit. Omdat ik ook mooie herinneringen aan het Margriet Winterboek heb, ben ik al een tijdje op zoek naar het boek dat ik vroeger bijna uit het hoofd kende, maar ik kom het nergens tegen. Ik weet nog precies hoe het eruit zag, het was een zwart boek met op de voorkant een huis met gele ramen, alsof er licht brandde en boven het huis stond een maan. Het Margriet Winterboek werd jaarlijks uitgegeven, maar van welk jaar mijn boek was weet ik niet. Het Winterboek stond bomvol met raadsels, gedichtjes, spelletjes en verhalen, waarvan sommige nog steeds in mijn hoofd zitten.

Wat een geluk dat er steeds meer kringloopwinkeltjes, vintagemarktjes en verzamelbeurzen zijn. Mijn zoektocht gaat door op marktjes en op het internet. Misschien, heel misschien wordt mijn zoektocht ooit beloond en zal ik ook het nog lang niet vergeten Margriet Winterboek ook nog eens vinden.

Welk vergeten product gebruik jij nog?

Doordenker:

Geduld is de kunst van het hopen.

Op tafel, koffie, koek en een zelfgedraaide hortensiakrans

In het Spotlight:

Margriet Winterfair (klik) 

Mijn moeder las de Margriet een groot deel van haar leven. Er waren destijds nog geen beurzen die door damesbladen werden georganiseerd. Maar tegenwoordig zijn de Libelle Zomerweek en de Margriet Winterfair niet meer weg te denken. En dit weekend is het weer zover. Duizenden moderne vrouwen trekken naar de Jaarbeurs in Utrecht voor de Margriet Winterfair. Waarvan ik denk dat een dosis jeugdsentiment hen daar naartoe lokt. Kijk voor het volledige programma op de site.

De Margriet Winterfair is te bezoeken van 18 t/m 24 november 2016.

Museum van de Vrouw (klik) 

Mijn zoektocht naar leuke, bij mijn blog passende items bracht mij bij het Museum van de Vrouw in Echt (Limburg). Het museum was mij niet bekend, maar op de site lees ik: Een gedenkplaats voor “Moeder de Vrouw” en dat maakt mij nieuwsgierig en dus plaats ik dit museum op mijn “nog te gaan zien-lijst”. Want volgens mij is het een leuk museum voor het aanwakkeren van jeugdsentiment.

Tot 12 maart 2017 er een tentoonstelling te zien over grote gezinnen.

De Chocoladefabriek (klik) 

Heb je het al gehoord, er dreigt een chocolade te kort en als ik de berichten mag geloven is chocolade in het jaar 2020 onbetaalbaar. Een opzienbarend bericht en dus googelde ik en kwam terecht bij De Chocoladefabriek. Een prachtige site met heel veel informatie en een beknopte geschiedenis over chocola. De Chocoladefabriek is nog niet te bezoeken, maar zoals ik uit de informatie begrijp wordt er wel gewerkt aan het herbouwen van de Chocoladefabriek in Amsterdam aan het IJ, nabij het Centraal Station (klik hier voor de locatie). Tot die tijd moeten we het doen met de prachtige site, die heel veel informatie bevat.

Maar wat als er geen chocola meer is, verdwijnt dan ook de chocoladeletter?

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

205 Schijn

De Stier van Paulus Potter (1647)

Schijn

De dag nadat… stond ik op met een kater, de wereld was veranderd, angst en onzekerheid regeren. Het volk heeft gekozen uit ontevredenheid en dat ongenoegen heeft het verstand lamgelegd. Elk nadeel heeft zijn voordeel, de wereld is opgeschut. We kunnen niet meer doen dan het beste ervan hopen en de lichtpuntjes proberen te zien.

Spreekwoordelijk, zie ik de bui in Den Haag al hangen en er nestelt een deuntje in mijn hoofd, een oorwurm voor de hele dag en telkens zing ik het even mee: Wat voor weer zou het zijn in Den Haag…

Een paar dagen voor die historische dag was ik in Den Haag voor een bezoek aan een oude bekende, hoewel ik haar voor het eerst zou ontmoeten. Ik had al eerder voor haar deur gestaan, maar die bleef destijds gesloten omdat er een ingrijpende verbouwing gaande was. In de tijd daarna was het er niet meer van gekomen, maar daar zou deze keer verandering in komen.

Haar huis in Den Haag

Wat voor weer zou het zijn in Den Haag

Zijn de bomen nog kaal op het Voorhout

Wat voor weer is het daar nou vandaag

Is het miezerig, mistig en kou

Zijn de wolken weer laag

Valt de regen gestaag

Is lijn negen er nog zo benauwd

Het is een vrij overbodige vraag

Wat voor weer zou het zijn in Den Haag

Ik trok de voordeur al vroeg achter mij dicht, het was een koude dag, maar droog. Voor mijn vertrek had ik even buienradar gecheckt, om te zien wat voor weer het was in Den Haag.

Wandelend vanaf het Centraal Station Den Haag loop ik de stad in, het is een prachtige dag en het blijft zingen in mijn hoofd. De zon breekt door de grijze hemel en op het Plein zie ik een wonderlijke gebeurtenis. Stalen dinosaurussen steken hun nek uit en dinosaurus-ruiters versieren, hoog boven mijn hoofd de bomen met kerstverlichting.

Dino's op het Plein

Wat er ook gebeurd in de wereld, het gewone leven gaat door. De zon gaat onder en komt daarna weer op en zo gaat dat ook met de jaargetijden. Het is over een week of zes alweer Kerst en niet veel later beginnen we aan een nieuw jaar.

Het Mauritshuis (klik) werd in de 17^e eeuw als woonhuis gebouwd voor graaf Johan Maurits van Nassau-Siegen, het is ingrijpend gerenoveerd en het oude pand is prachtig gecombineerd met strakke lijnen van staal en glas. Ik probeerde de glans en de weerkaatsingen in de ronde, glazen lift te vangen in mijn lens. Daarna stapte ik de hal in en bij binnenkomst voel ik enige gelijkenis met het Rijksmuseum in Amsterdam.  

Weerspiegeling

Ik kan bijna niet wachten, ongeduldig hang ik mijn jas aan de kapstok en als ik naar boven loop blijf ik mij verbazen, ik zie zoveel oude bekenden. Ik stap haar kamer binnen en achteloos kijkt ze achterom in mijn richting. Ik herken haar meteen, maar zij mij niet. Haar schoonheid spat ervan af, een jong onschuldig meisje, gekleed in een glanzende mantel en de tulband om haar hoofd is van een raadselachtig mooie kleur blauw. In het licht van de meester zie ik de parel, die ik van dichtbij bestudeer en ik zie dat het geen parel is.

Het portret is prachtig en meesterlijk geschilderd: Het meisje met de parel (1665 -1667) is een studieportret van de Hollandse meester-schilder Johannes Vermeer (klik) 

Het meisje dat geen parel draagt

In het Mauritshuis kun je een prachtige vaste collectie zien van ruim 200 topstukken van Hollandse en Vlaamse meesters. Het klassieke interieur met zijden wandbespanning, fonkelende kroonluchters en monumentale plafondschilderingen is prachtig en de sfeer is betoverend. Ik zie interieurs van Jan Steen, landschappen van Ruysdael en de stillevens van Coorte.


Tip: Tot 8 januari 2017 zijn er naast de vaste collectie, nog veel meer "Hollanders in Huis" vanuit de Britse Royal Collection.

Bekende en onbekende gezichten kijken mij aan. De zelfportretten van grootmeester-schilder Rembrandt van Rijn (1606 –1669) (klik) herken ik meteen. Vooral het portret dat hij schilderde zijn laatste levensjaar raakt mij, hij was pas 63 jaar toen hij stierf, een jaar jonger dan ik nu ben.

Selfie van de Grootmeester zelf in het Mauritshuis

De selfies van de Gouden Eeuw, zijn met veel meer geduld en perfectie gemaakt dan al de selfies die tegenwoordig worden geschoten. Bovendien schat ik in, dat die selfies van nu over vierhonderd jaar niet meer bestaan. Ik kan geen zelfportret schilderen, maar experimenteer wel met het maken van selfies en ik kom al op een redelijk niveau, al zeg ik het zelf. 

De beste selfie maak ik zo:

*    Gebruik de zelfontspanner, dat geeft je even tijd om de beste pose aan te nemen.

*     Kijk niet naar het toestel, maar naar een punt erboven of onder, dat voorkomt loens kijken.

*     Maak gebruik van lichtval, van de zon of van een lamp, voor een "Rembrandt-effect".

*     Bekijk de selfie altijd kritisch voor je hem deelt, bewerk eventueel met de optie bewerken.

*    Voor special effecten gebruik ik een gratis bewerkingsprogramma: Picasa

Selfie- studie

     Het was al laat in de middag toen ik naar buiten stapte en ik liep nog even een rondje over het Binnenhof. Wat zal alle ontevredenheid en al dat angst zaaien ons brengen bij de komende verkiezingen. Mijmerend liep ik terug richting station met dat liedje in mijn hoofd:

Wat voor weer zou het zijn in Den Haag

Wisselvallig met telkens een bui

Wat voor weer is het daar nou vandaag

Is het weer voor een vest of een trui

Is er regen vandaag

Waait de wind met een vlaag

Alle voetgangers weg van het Spui

En duikt iedereen diep in zijn kraag

Natuurlijk kunnen we diep in onze kraag duiken, maar aan de realiteit ontkomen we niet. Waar angst en haat regeren, is verstand ver te zoeken. Maar toch zal altijd de zon weer opkomen, wat er ook gebeurd.

Wat voor weer is het vandaag bij jou thuis?

Doordenker:

Schijn en Zijn laten zich nooit verenigen.

Het Binnenhof in Den Haag

In het Spotlight:

Van angst naar Vrijheid (klik) 

Ik zag deze week een bijzondere voorstelling: Van angst naar Vrijheid, een theater monoloog over de zin en onzin van de hedendaagse angstcultuur. Theater toont wat Wetenschap verbergt, staat er op zijn site. Damiaan Denys (klik) een geboren Vlaming is filosoof, neurowetenschapper en psychiater, hij is o.a. verbonden als hoofd angststoornissen aan het UMC Utrecht. Angst is overal en bepaald meer dan ooit ons leven. Maar door deze voorstelling ben ik daar toch anders naar gaan kijken. 
Ga deze voorstelling zien, kijk op de speellijst (klik) waar dat nog kan.

De Verleiders – Slikken en stikken (klik) 

In het Mauritshuis stond ik wat langer stil bij het schilderij: De Anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp (1632), van Rembrandt van Rijn.

Er is een opvallende gelijkenis met de flyer van de voorstelling: De Verleiders (klik) , een second opinion over ons zorgstelsel, zonder verdoving. Over patenten, onbetaalbare medicijnen, draaideur patiënten, prijsafspraken, faillissementen van ziekenhuizen en miljardenwinsten van verzekeraars en farmaceuten. Maar ook over de mens, die steeds ouder wil worden en zich uitlevert aan deze zorg-maffiose. Een voorstelling met grote namen als: Victor Löw, Leopold Witte, Tom de Ket, George van Houts en Martijn Fischer.

Deze voorstelling is een aanrader en nog overal in het land te zien o.a. in het Nieuwe Luxor theater in Rotterdam van 29-11-2016 t/m 3-12-2016. Raadpleeg de site voor de overige theaters.

Een echte Vermeer (klik) 

Ik heb "Een echte Vermeer" op mijn verlanglijstje staan. 

Het is de nieuwste film van Rudolf van de Berg, bekend van de o.a. Tirza en Süskind en de film is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal. In de jaren twintig wordt Han van Meegeren gezien als een groot talent, hij laat zich inspireren door de Grote Meesters en hij zet alles op alles om een perfecte Johannes Vermeer te schilderen.

Deze film ga ik zien in Lantaren Venster in Rotterdam, maar de film draait natuurlijk ook in andere bioscopen in het land.  

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey